“Zeg dan wat!” Denk ik bij mijzelf. Maar ik voel mijn hartslag omhoog gaan, ik krijg het warm van binnen en weet niet meer waar ik moet kijken of wat ik moet doen. Ik smelt van binnen en kan niet meer helder nadenken.
Ik sta doelloos bij het vriesvak aan de kopse kant, gevuld met Viennetta ijs, ik schuif de vriezer open en ik pak een pak met vanille smaak. Waarom? Geen idee, ik heb het niet nodig en het zat ook helemaal niet in mijn gedachten om ijs te gaan halen.
Ik zeg altijd: “M’n aanstaande vriendin kom ik niet tegen in de supermarkt, dus vandaar spaar ik de datingapps.”
Ik zit op bijna alle datingapps, maar betalen doe ik er niet voor. Tijdverdrijf en een beetje swipen. Maar eigenlijk moet ik meteen als ik iemand zie of spreek direct geraakt worden, een BAM-voor-je-kanis-gevoel krijgen. Dat dat gebeurde is op 1 hand te tellen.
Het is woensdag 16 oktober 2024 rond 17.00 uur, voor een keer ben ik vroeg thuis. Ik moet bedenken wat ik ga eten en ik ga meteen door naar de Albert Heijn Oostvaarders in Almere Buiten. Lekker dichtbij, fijne winkel en ruim assortiment. Al kan er aan mijn eetvariatie nog wel gewerkt worden. Ik pak wat boodschappen en loop naar de melk. Ik zie drie trolleys staan met van die grote plastic flessen melk en kijk welke het langst houdbaar is. Deurtje open, even bukken, fles eruit en op het moment dat ik omhoog kom staat zij naast mij. Ik voel mijn blik in slow-motion omhoog gaan. Ik kijk recht in haar blauwe ogen en ik raak er even helemaal stil van. Met haar lange hele donkere haren, goed gekleed, zwarte laarzen, en een lange beigekleurige stoffen jas. Ik weet even niet waar ik het moet zoeken maar wil ook niet gaan staren. Al met al duurt het misschien twee seconden, maar mijn lichaam kent dit niet.
Ik loop direct door het gangpad met de frisdrank. Gelijktijdig hoor ik haar lopen. Ik hoor haar hakken gaan, een versnelde pas, parallel naast mij door het gangpad met de chips. Aan het einde van de gangpaden kom je bij het vriesgedeelte. En daar treffen wij elkaar weer. Ik sta stil bij de vriesbak met de aanbiedingen. En zij staat op twee meter afstand van mij, we kijken elkaar aan en ik zie haar mooie blauwe kijkers dwars door mijn ziel heen snijden. Ik weet gewoon niet hoe ik mij moet gedragen. Mijn mondhoeken gaan omhoog en ik lach voor mijn gevoel vriendelijk naar haar, maar of zij dat ook zo ervoer weet ik niet. Ik zie dat ze naar me glimlacht en ik weet niet meer wat ik moet denken. DIT is het moment om wat te zeggen, maar ik weet mijzelf geen raad en pak een pak ijs uit de vriezer en loop naar de zelfscankassa’s. Ik voel een warmte van binnen, een verdoofd gevoel. “Wat is dit? Wat gebeurd er met mij?” denk ik bij mijzelf. Ik scan de producten en wil afrekenen, maar ik zie dat ik nog een zakje geraspte kaas in mijn rechterhand heb en deze bijna vergeten was te scannen. Ik scroll voor de zekerheid nog door het lijstje met wat ik gescand heb en reken af. Terwijl ik richting de uitgang loop zie ik haar in de rij bij de kassa staan. Het is druk en midden in de winkel staan wachten is ook weer zo raar.. En dan wat moet ik dan zeggen?
Ik praat met iedereen heel makkelijk, ik maak makkelijk contact en het hoeft nergens over te gaan, maar nu.. Het lijkt wel alsof mijn mond is dichtgeplakt.
Terwijl ik naar mijn auto loop en de spullen in de kofferbak stop, kijk ik naar de entree van de winkel, kijken of ik haar zie. Maar het is druk. Niet alleen in de winkel maar ook daarbuiten. Als ik wegrij zie ik haar, ik passeer haar terwijl zij haar boodschappen op de achterbank van haar zwarte BMW 1 serie legt en daarna zie ik, via mijn achteruitkijkspiegel, dat ze in haar auto stapt. Ik kan mijn auto nergens meer kwijt, alle plekken in de omgeving waar zij staat zijn bezet en het verkeer is ongeduldig. Ik kan niet meer die laatste poging ondernemen om haar aan te spreken. Ik rij verder en ga linksaf, ik probeer nog te kijken of ik haar zie aansluiten in de rij wachtende auto’s die het kruisende verkeer voor moeten laten gaan. Maar ik ben haar kwijt….
Met drie minuten ben ik thuis en ben ik nog verbaasd over wat mij net is overkomen. ¨Wat een eikel ben ik toch dat ik haar niet durfde aan te spreken”, bedenk ik mij. Ik heb haar nog nooit eerder gezien, woont ze wel in de buurt of was ze op doorreis? Hoe oud zal ze zijn? Ik ben zo slecht in het schatten van leeftijden, maar ik gok dat ze wel jonger is dan ik. Is ze wel single of was het een “verboden flirt”, alhoewel, wat is verboden? En hoe zal ze heten, hoe zal ze klinken? Zoveel vragen, maar wellicht nooit een antwoord. Als ik bedenk dat ik een dashcam in mijn auto heb en de beelden terug kijk, zie ik haar haar auto instappen. Ik zie het Nederlandse kenteken, J-312-**, de laatste 2 letters schrijf ik hier maar niet op, ik wil haar privacy respecteren, maar ik ben ook zo ontzettend getriggerd door haar en wil haar leren kennen.
De dagen erna ga ik, als het lukt, weer rond hetzelfde tijdstip naar de Albert Heijn, in de hoop haar weer tegen te komen. Overal waar ik rij let ik op of ik haar toevallig zie rijden. Maar zonder resultaat. Terwijl ik mijn verhaal vertel aan vrienden, zwijmelt de ene van deze lovestory, de ander vind mij bijna een stalker, echter weet ik niet eens waar en bij wie ik moet zijn. Wist ik dat maar! Dan zouden al mijn vragen beantwoord zijn. En blijkt het dan een nee, dan accepteer en respecteer ik dat direct. Of zal het toch liefde op het eerste gezicht zijn? Iets waarin ik eigenlijk niet geloofde, wie weet kom ik er ooit nog achter…
Mocht jij die mysterieuze vrouw zijn, of weet je wie het is? Laat het dan weten, mail naar gezocht@theghostwriter.nl